Vandaag is de dag dat we doorrijden naar Kanzi, een klein
dorp tussen Boma en Muanda. In de voormiddag had iedereen nog werk voorzien; ik
zou met Zephyrein de Tucker afwerken (Ciwoyo), Gaspar (Jasper’s equivalent in
het Frans) werkte een laatste keer met Annie om verhalen te verzamelen (corpus
Ciwoyo), en GM zou zou naar het Institut Supérieur Pédagogique (ISP) gaan om in
de archieven te duiken. Rond half 11 was ik in een boekje aan het lezen omdat
Zeph de questionnaire aan het afwerken was, toen die binnenkwam met GM aan de
lijn. Hij vroeg ons zo snel mogelijk de chauffeur te sturen met l’ordre de mission want hij was
omsingeld door een twintigtal agenten die dreigden hem achter de tralies te
steken omdat hij aan het filmen zou zijn. Zijn camera stond niet aan, maar het
feit dat je met één rondloopt is al reden genoeg om je lastig te vallen.
Gelukkig hadden Jasper en ik genoeg kopies bij de hand. Ik belde GM terug om te
zeggen dat ik mee zou gaan, moest de situatie uit de hand lopen, dat we toch
met twee iets konden doen (beetje doorbreken van de dagelijkse sleur!). Ik
sprong met Izidor in de wagen om op topsnelheid door Boma te rijden op zoek
naar het ISP. Natuurlijk kenden we de weg niet en moesten we paar keer
inlichtingen vragen. Uiteindelijk vonden we de ingang, en reden in volle
Hollywoodstijl een grote binnenplaats op waar we dan aan de ingang van een
gebouw de mundele en zijn taxi-motard
zagen zitten. Ik stapte uit en een groep jonge gasten omsingelden ons
onmiddellijk. Ik bleef vriendelijk en gaf de ordre de mission af. GM legde rustig aan hen dan de situatie uit en
raadde mij aan bij Izidor te blijven in de auto. GM werd ondertussen hogerhand
uitgenodigd op het rectoraat. Natuurlijk was de situatie al helemaal bekoeld,
maar toch moest de verantwoordelijke van het project in Kongo, de rector van de
universiteit van Kinshasa en tevens de viceminister van Gezondheid gebeld
worden voor verificatie. Die is natuurlijk hoogste in rang (of toch zéér hoog),
dus toen ook hij hen op de vingers tikte en zei op de hoogte te zijn van het
project, zat er niets anders op dan de mundele
te laten gaan. Voor ons is zoiets natuurlijk niet leuk, eens temeer omdat je
vanaf het begin weet dat je het bij het rechte eind hebt, maar dat je toch door
heel het gezever moet voor ze je laten gaan. Uiteindelijk stuurde GM ons terug toen alle problemen opgelost waren;
zelf bleef hij omdat hij niet eens de kans had gekregen te doen waar hij
eigenlijk voor gekomen was. Ik lichtte ‘thuis’ iedereen in, en rond de middag
kwam GM dan veilig en wel terug aan. Na het middageten was het tijd om te
pakken en te vertrekken. Om 15u allen de auto in. Onderweg
slaagden we terug de klein dorpjes op op de GPS, en Kanzi zelf was slechts een
dik half uur rijden. Het ligt nog steeds in Cizali-gebied, en om bij de échte
Basolongo te geraken moeten we verder naar de fleuve. Tussen Boma en Muanda vind je de overgang Cizali-Ciwoyo,
maar de Basolongo bevinden zich dichter tegen Angola, en dus waar de rivier als
grensgebied tussen de 2 landen stroomt. We verblijven momenteel in een
katholieke missie, zonder elektricteit (er is enkel een generator op olie die
ze af en toe aanzetten voor paar uurtjes), en ik slaap op een matras op de
grond. Kanzi is zelfs kleiner dan Ngidinga, en zo dus ook het comfort. Al moet
ik zegge dat het sanitair er op het eerste zicht vrij proper uitziet. Omdat we
zo laat op de dag zijn aangekomen zijn we naar het dorp afgezakt waar we ieder
een half brood hebben gekocht als avondeten. Na lang forceren en palaveren
heeft GM er ook voor gezorgd dat we morgen met de abt en een priester naar een
Kisolongo dorp afreizen om daar een mis te houden met, indien mogelijk,
gezangen en speeches in het Kisolongo. Verder werken we vanaf maandag hopelijk
met degelijke informanten, indien niet is de kans groot dat we doorrijden. Nu
we nog midden in Cizali-gebied zitten, een tot nu toe ongekende variant, wil ik
ervan profiteren er wat meer op te werken dan wat Koen en Jasper op twee dagen
in Boma hebben verzameld. Dat betekent volle dagen opnemen, maar aangezien we
geen ongelimiteerde elektriciteit hebben zie ik er geen probleem in. Momenteel
zit ik allen buiten, de 2e Primus die ik voor Jasper had gekocht te
ledigen, en wordt het stilaan tijd om de nacht in te kruipen. Morgen wacht ons
weer een avontuurlijke dag, gelukkig zijn we er nu op voorbereid dat alle
dingen die je zo gek nog niet kunt bedenken, kunnen gebeuren. Ik
krijg stilletjes aan bezoek van het vliegend gedierte dat aangetrokken wordt
door de hoofdlamp van GM die ik in bruikleen heb genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten